Ο πατέρας μου για τις ανθρώπινες σχέσεις έχει πεί ότι είναι σχέσεις νταβατζή-πουτάνας όλες τους σε κάποιο επίπεδο.Άν εκτιμάμε αυτούς που μας αγαπάνε και μας φέρονται καλά γιατί πολλές φορές ούτε αυτό το κάνουμε τους φτύνουμε και "σκαλώνουμε" στους άλλους (που τους αγαπάμε εμείς) και μας φτύνουνε αυτοί διαιωνίζοντας έναν φαύλο κύκλο.Αλλά σε αυτά τα θέματα μερικές φορές ο συμβιβασμός είναι υποκρισία.Τι μπορεί να πει κανεις...Η κλισέ ερώτηση διατυπώνετε κυρίως από χαζοβιόλες ξανθές έφηβες κάθε ηλικίας ως εξής:
Γιατί ποτέ δε θέλουμε αυτούς που μας θέλουν ή κυνηγάμε αυτούς που δε μας θέλουν; (ή με κάποιον άλλον κλαψιάρικο τρόπο).Βέβαια δεν μπορώ να αρνηθώ ότι εμπεριέχονται δόσεις πικρής αλήθειας της ζωής εκεί μέσα (τι ξέρω εγώ θα με πεις.σωστό και αυτό και δεκτο.)
Και για να μην παρεξηγηθώ δεν εννοώ μόνο διαφυλικές ή όποιες ερωτικές σχέσεις.Ακόμα και στις φιλίες έχω δει να λειτουργεί το συγκεκριμένο σχήμα πολλές φορές.Άν όχι φιλίες ας το θέσω καλύτερα στις παρέες,στις συναναστροφές.
Τρίτη 29 Ιουλίου 2008
Eρώτηση #3
01:30 τη νύχτα (πάλι) και πρίν κοιμηθώ και αφού σκότωσα μόνο με τα δυο γυμνά μου χέρια ένα άγριο κουνούπι είπα να κάνω άλλη μια απλή ερώτηση στο υπερπέραν. Λένε: "Δεν μπορεί να υπάρξει φιλία μεταξύ δύο γυναικών."
Λένε επίσης: "Δεν μπορεί να υπάρξει φιλία μεταξύ ενός άντρα και μιας γυναίκας."
Συμπέρασμα: Oι γυναίκες είναι πλάσματα που δεν μπορούν να έχουν φίλους/φιλίες ;!
Λένε επίσης: "Δεν μπορεί να υπάρξει φιλία μεταξύ ενός άντρα και μιας γυναίκας."
Συμπέρασμα: Oι γυναίκες είναι πλάσματα που δεν μπορούν να έχουν φίλους/φιλίες ;!
Βλέποντας την Μπρέντα και τον Ντίλαν να φιλιούνται
Ακούω τη φωνή της μάνας μου από τον διπλανό καναπέ:
-Έχεις φιλήσει ποτέ αγόρι;
-Δε σε αφορά. (γελώντας)
-Έχεις φιλήσει ποτέ αγόρι;(γελώντας)
-Δε σε αφορά. (γελώντας)
-Ήταν ωραία; (γελώντας)
-Δε σε αφορά. (γελώντας)
Δίχως σχόλια (για την αδρανή αλλά υπαρκτή σεξουαλική μου ζωή βλέπε περασμένα πόστ.)
Γαμώτο το μετανιώνω.Με έπιασε απροετοίμαστη.Έπρεπε να της είχα πει ότι πάω με κορίτσια!Φτου!
-Έχεις φιλήσει ποτέ αγόρι;
-Δε σε αφορά. (γελώντας)
-Έχεις φιλήσει ποτέ αγόρι;(γελώντας)
-Δε σε αφορά. (γελώντας)
-Ήταν ωραία; (γελώντας)
-Δε σε αφορά. (γελώντας)
Δίχως σχόλια (για την αδρανή αλλά υπαρκτή σεξουαλική μου ζωή βλέπε περασμένα πόστ.)
Γαμώτο το μετανιώνω.Με έπιασε απροετοίμαστη.Έπρεπε να της είχα πει ότι πάω με κορίτσια!Φτου!
Ερώτηση #2
Διερχόμενη από το σαλόνι προς τα ενδότερα του σπιτιού η τηλεόραση ήταν συντονισμένη στο (δε θέλω ου) star channel και έπαιζε η σειρά με τον σουπερμαν.παρατηρηση:Αυτός που παίζει τον νεαρό (κακό) Lex Luthor δεν είναι ίδιος ο τραγουδιστής των Madrugada;
Nέα γυναίκα,μόνη...νύχτα,στο δρόμο!!!!(@#%$#&^$%*Θ%#)
Εναλλακτικοί τίτλοι:
Fear of The dark
Alone in the dark
Alone and Foresaken
Χτες μεσάνυχτα και κάτι ανηφόρισα...
Φόβος και Παράνοια δίπλα στη Γράνα
I walk a lonely road
Aπό την πόρτα σου περνώ και τηγανίζεις ψάρια και μου πετάς έναν κεφτέ και σου λέω όχι ευχαριστώ δεν καπνίζω (κλόπιραϊτ this one not mine)
Ο δρόμος της απώλειας και άλλα τέτοια σαχλά που είχα σκεφτεί αλλά (ω! τι πρωτότυπο ξέχασα)
Ας υποθέσουμε ότι εγώ και εσύ γνωριζόμαστε από την πρώτη δημοτικού.Είμαστε μαζί τόσα χρόνια στην ίδια τάξη και τα τελευταία χρόνια ανήκουμε και στην ίδια παρέα.Δεν είμαστε κολλητοί αλλά κάνουμε παρέα και έχουμε μια πάρα πολύ φιλική σχέση για να μην πω είμαστε φίλοι.Και πως όπως δείχνει η συμπεριφορά σου και συμφωνα με μισόλογα δικά σου και άλλων παίζει το ενδεχόμενο να με γούσταρες ή να με γουστάρεις (ή ίσως απλά σου βγαίνει από την αγαμία της ηλικίας-- και σε έχω ανεχτεί πολλές φορές όταν πίνεις και αποκτάω ένα σιαμαίο υπερκινητικό χόμπιτ να τρίβεται πάνω μου).Έστω λοιπόν ότι τα υποθέσαμε όλα αυτά ας φανταστούμε και το εξής σκηνικό.
Εγώ (18 ετών) λόγω μιας πολύ περίπλοκης συγκυρίας (που είναι δύσκολο να διατυπώσω όσο και χρονοβώρο να κάτσω να γράψω) να βρίσκομαι μίαμιση η ώρα τη νύχτα (01:30) πεζή και να κατευθύνομαι σε ένα αγροτικό σκηνικό από τη θάλασσα προς το χωριό,το οποίο απέχει δύο χιλιόμετρα (2 km) αραιοκατοικημένης περιοχής (κυρίως με εξοχικά) βράδυ καθημερινής.Είναι νύχτα.Είμαι μόνη και περπατάω μέσα στη νύχτα.Πρέπει από τη θάλασσα όπου βρίσκομαι να περπατήσω στο σκοτάδι 1μιση ακόμα χιλιόμετρο για να φτάσω σπίτι μου.Μόνη μου τη νύχτα.Το κάνω νιανιά για να γίνει κατανοητό.
Εσύ από την άλλη είσαι άνετος και γυρίζεις σπίτι σου ( στη θάλασσα ) καβάλα στο καινούριο σου μηχανάκι,μεταφέροντας κιόλας έναν τρίτο κοινό μας γνωστο/φίλο που μένει εκεί κοντά.Ανεβαίνοντας εγώ σας βλέπω να κατεβαίνετε,μου κορνάρετε μες στο κέφι και προσπερνάτε αμέριμνοι."Θα πηγαίνουν για ποτάκι"σκέφτομαι εγώ.Και συνεχίζω το οδοιπορικό μου.Έλα όμως που σε διάστημα δύο λεπτών ξαναγυρίζεις σόλο αυτή τη φορά και μου εξηγείς πως πήγες τον άλλον σπιτι του και πας και εσυ με τη σειρα σου τώρα.Δηλαδή σταματάς,μου πιάνεις την κουβέντα,μου λές τα δικά σου,μου εύχεσαι και για τα γενέθλιά μου (στα οποία φυσικά δεν ήρθες την επόμενη μέρα),με ρωτάς "Πάς πάνω;""Ναι." σου λέω εγώ.Και μου απαντάς "Α,οκ.Πάω και εγώ.Άντε καληνύχτα".
Ας πάρω όμως τα πράγματα από την αρχή.Όταν ξεκίνησα να κάνω αυτή τη διαδρομή προς τα πάνω δεν ένιωθα καθόλου φόβο.Γιατί είναι μια διαδρομή πολύ γνώριμη.Την έχω κάνει άπειρες φορές στη ζωή μου με πολλούς τρόπους.Και αυτόν τον καιρό λόγω καλοκαιριού την κάνω καθημερινά και 2 και 3 φορές με τα πόδια,με το ποδήλατο,με αμάξι,με ελικόπτερο με ό τι θες τελοσπάντων.Είναι σαν να βγαίνω από το σπίτι στο διπλανό περίπτερο.Τίποτα το ξένο.Όμως η νύχτα είναι πολύ ύπουλο πράγμα.Λόγω ησυχίας και έλλειψης παρέας από το μυαλό περνάνε όλα τα αρρωστημένα που έχεις ακούσει για μόνα κορίτσια μες στην ερημιά."Λάθος που φορεσα την ξώβυζη μπλούζα σήμερα..."
Στην αρχή λοιπόν δε σκεφτόμουν και τόσο πολύ κακά πράγματα.Είχα αρχίσει σε κάποιο σημείο βέβαια να κουράζομαι,να με πονάνε τα πόδια μου (λόγω ακατάλληλου για περπάτημα παπουτσιού),τα πλευράκια μου (10 μικροί Μήτσοι-Μήστη style),να νυστάζω και άλλα τέτοια.Συνήθως δε με κουράζει η διαδρομή κυρίως επειδή αν είναι να την περπατήσω θα έχω παρέα.Αλλά αυτή τη φορά είχα και μια ολόκληρη γεμάτη μέρα πίσω μου.Είχα ετοιμάσει μια λεπτομερή περιγραφή των συναισθηματικών μεταπτώσεων που πέρασα εκείνη τη νύχτα αλλά πέρασε ο καιρός και ξέχασα τη σειρά,την ένταση και την ιδιαίτερη υφή του καθενός.και τα εκάστοτε ερεθίσματα που τα προκαλούσαν (και για αυτά σκόπευα να είναι το πόστ αλλά η αρχή με πήγε αλλού).
Αυτό όμως που θυμάμαι πολυ καλα είναι ότι κάθε φορά που άκουγα τον ήχο κάποιου οχήματος να πλησιάζει και να κόβει ταχύτητα (αναγκαστικά επειδή υπάρχουν σαμαράκια) με πήγαινε λίγο τρεις και μία αλλά δεν το λέμε.Από την άλλη ήταν κάπως παρήγορο το γεγονός ότι που και που πέρναγε και κανα αμάξι.Το πρώτο αμάξι που συνάντησα είχε μέσα μια αγοροπαρέα και αυτά μες στο κέφι το τρελό και ο οδηγός γύρισε και με κοίταξε...όχι με ύποπτο βλέμμα,μάλλον λύπηση είχε το βλέμμα του.Ενας άλλος ηλικιωμένος σταμάτησε εκεί που περπατούσα και κάτι μου είπε που δεν το κατάλαβα.Ήθελε να μπω στο αμάξι του.Ίσως και να ήταν καλές οι προθέσεις του δεν ξέρω.Εγώ πάντως ούτε του μίλησα ούτε γύρισα να τον κοιτάξω ούτε καν σταμάτησα να περπατάω.Και ξαναμουρμούρισε κάτι μάλλον ενοχλημένος από την αγένειά (!) μου -- καλά σε εκείνη τη φάση πρέπει να είχα μια εντελώς παρανοϊκά τρομαγμένη έκφραση.Επίσης δύο τυπάδες που μιλούσαν και γελούσαν δυνατά πάνω σε μια μηχανή με πλησίασαν (απειλητικά) αλλά ευτυχως ήταν απορροφημένοι μεταξύ τους ίσως δεν με πρόσεξαν καν μεσα στα σκοτάδια.
Τέλοσπάντων από την άλλη όμως οι σκέψεις και τα συναισθήματα ήταν αρκετά ανάμεικτα.Παράδειγμα:O κόσμος καιγόταν και εγώ πάλι σκεφτόμουν το σκάλωμα μου,με διάφορους τρόπους,πώς θα κατάφερνα εμάς κοντά να φέρω (που λέει και το άσμα).Άσχετο εντελώς.Από κει να καταλάβεις κόλλημα.Επίσης πέρα από όλα αυτά ένα κομμάτι μου δεν ήθελε να επιστρέψει σε ένα σπίτι όπου έμελλε να γίνει σκοτωμός (που τελικά δεν έγινε άμεσα) και γενικά σέ ένα κλειστό αρνητικό κλιμα.
Επίσης για να είμαι και λίγο λογική το παιδί δεν είχε καμιά υποχρέωση να με μεταφέρει όυτε φυσικά του το ζήτησα αλλά δεν ξέρω γιατί μου φαίνεται τόσο φυσικό εγώ στη θέση του να κάνω κάτι τέτοιο χωρίς πολυ σκέψη δεδομένης και της γνωριμίας μας.Επίσης σκέφτηκα ότι γενικά το συγκεκριμένο αποκτά πολλές φορές συμπεριφορά αμυντικη/επιθετική απέναντί μου επειδή κάνω ότι δεν καταλαβαίνω και δεν του κάθομαι αλλα μετά είπα στον εαυτό μου μεγάλη ιδέα έχεις μωρή μπαζόλα/μπριζόλα και απέρριψα και την εκδοχή αυτή.
Το αποκορύφωμα ήταν την επόμενη μέρα όταν συνάντησα το άλλο παιδί που πήγε κάτω με το μηχανάκι του- προφανώς δεν ήταν η ευθύνη του να μεταφέρεις κάποιον αυτό που τον εμπόδιζε να με πάρει- και εκτυλίχθηκε ο ακόλουθος διάλογος.
"Tι έγινε; Σε πήγε χτές πάνω ο (ας τον πούμε Σέργιο) Σέργιος τελικά;"
"Όχι." (με ένα συγκρατημένο γελάκι και χωρίς παραπέρα σχόλια)
"ΤΟ! μαλακα!!" (με τρανταχτά γέλια).
Εκεί ομολογώ ένιωσα μια δικάιωση του σκεπτικού μου.Πάντως τώρα (και τότε) σκέφτομαι big deal αλλά δεν μπορώ να αρνηθώ το ενδεχόμενο να μου επιτίθονταν,να με λήστευαν,να με βίαζαν,να με ξυλοκοπούσαν,να με σκότωναν,να με διαμέλιζαν και να με πεταγαν στη γράνα (α λα Πολύδωρας).Και τότε τι θα σκεφτόταν ο φίλος μου;Aν και είμαι σίγουρη ότι πάλι δε θα του πέρναγε από το μυαλό ότι θα μπορούσε να με είχε βοηθήσει.Όχι ότι σε κάποια τέτοια περίπτωση θα έπρεπε να κατηγορηθεί αυτός ο δύσμοιρος αλλά εγώ που γυρνάω μονάχη τη νύχτα στις ερημιές (αλλά είπαμε δαιδαλώδεις συσχετισμοί και περίπλοκες συγκυρίες με οδήγησαν εκεί.)
Fear of The dark
Alone in the dark
Alone and Foresaken
Χτες μεσάνυχτα και κάτι ανηφόρισα...
Φόβος και Παράνοια δίπλα στη Γράνα
I walk a lonely road
Aπό την πόρτα σου περνώ και τηγανίζεις ψάρια και μου πετάς έναν κεφτέ και σου λέω όχι ευχαριστώ δεν καπνίζω (κλόπιραϊτ this one not mine)
Ο δρόμος της απώλειας και άλλα τέτοια σαχλά που είχα σκεφτεί αλλά (ω! τι πρωτότυπο ξέχασα)
Ας υποθέσουμε ότι εγώ και εσύ γνωριζόμαστε από την πρώτη δημοτικού.Είμαστε μαζί τόσα χρόνια στην ίδια τάξη και τα τελευταία χρόνια ανήκουμε και στην ίδια παρέα.Δεν είμαστε κολλητοί αλλά κάνουμε παρέα και έχουμε μια πάρα πολύ φιλική σχέση για να μην πω είμαστε φίλοι.Και πως όπως δείχνει η συμπεριφορά σου και συμφωνα με μισόλογα δικά σου και άλλων παίζει το ενδεχόμενο να με γούσταρες ή να με γουστάρεις (ή ίσως απλά σου βγαίνει από την αγαμία της ηλικίας-- και σε έχω ανεχτεί πολλές φορές όταν πίνεις και αποκτάω ένα σιαμαίο υπερκινητικό χόμπιτ να τρίβεται πάνω μου).Έστω λοιπόν ότι τα υποθέσαμε όλα αυτά ας φανταστούμε και το εξής σκηνικό.
Εγώ (18 ετών) λόγω μιας πολύ περίπλοκης συγκυρίας (που είναι δύσκολο να διατυπώσω όσο και χρονοβώρο να κάτσω να γράψω) να βρίσκομαι μίαμιση η ώρα τη νύχτα (01:30) πεζή και να κατευθύνομαι σε ένα αγροτικό σκηνικό από τη θάλασσα προς το χωριό,το οποίο απέχει δύο χιλιόμετρα (2 km) αραιοκατοικημένης περιοχής (κυρίως με εξοχικά) βράδυ καθημερινής.Είναι νύχτα.Είμαι μόνη και περπατάω μέσα στη νύχτα.Πρέπει από τη θάλασσα όπου βρίσκομαι να περπατήσω στο σκοτάδι 1μιση ακόμα χιλιόμετρο για να φτάσω σπίτι μου.Μόνη μου τη νύχτα.Το κάνω νιανιά για να γίνει κατανοητό.
Εσύ από την άλλη είσαι άνετος και γυρίζεις σπίτι σου ( στη θάλασσα ) καβάλα στο καινούριο σου μηχανάκι,μεταφέροντας κιόλας έναν τρίτο κοινό μας γνωστο/φίλο που μένει εκεί κοντά.Ανεβαίνοντας εγώ σας βλέπω να κατεβαίνετε,μου κορνάρετε μες στο κέφι και προσπερνάτε αμέριμνοι."Θα πηγαίνουν για ποτάκι"σκέφτομαι εγώ.Και συνεχίζω το οδοιπορικό μου.Έλα όμως που σε διάστημα δύο λεπτών ξαναγυρίζεις σόλο αυτή τη φορά και μου εξηγείς πως πήγες τον άλλον σπιτι του και πας και εσυ με τη σειρα σου τώρα.Δηλαδή σταματάς,μου πιάνεις την κουβέντα,μου λές τα δικά σου,μου εύχεσαι και για τα γενέθλιά μου (στα οποία φυσικά δεν ήρθες την επόμενη μέρα),με ρωτάς "Πάς πάνω;""Ναι." σου λέω εγώ.Και μου απαντάς "Α,οκ.Πάω και εγώ.Άντε καληνύχτα".
Ας πάρω όμως τα πράγματα από την αρχή.Όταν ξεκίνησα να κάνω αυτή τη διαδρομή προς τα πάνω δεν ένιωθα καθόλου φόβο.Γιατί είναι μια διαδρομή πολύ γνώριμη.Την έχω κάνει άπειρες φορές στη ζωή μου με πολλούς τρόπους.Και αυτόν τον καιρό λόγω καλοκαιριού την κάνω καθημερινά και 2 και 3 φορές με τα πόδια,με το ποδήλατο,με αμάξι,με ελικόπτερο με ό τι θες τελοσπάντων.Είναι σαν να βγαίνω από το σπίτι στο διπλανό περίπτερο.Τίποτα το ξένο.Όμως η νύχτα είναι πολύ ύπουλο πράγμα.Λόγω ησυχίας και έλλειψης παρέας από το μυαλό περνάνε όλα τα αρρωστημένα που έχεις ακούσει για μόνα κορίτσια μες στην ερημιά."Λάθος που φορεσα την ξώβυζη μπλούζα σήμερα..."
Στην αρχή λοιπόν δε σκεφτόμουν και τόσο πολύ κακά πράγματα.Είχα αρχίσει σε κάποιο σημείο βέβαια να κουράζομαι,να με πονάνε τα πόδια μου (λόγω ακατάλληλου για περπάτημα παπουτσιού),τα πλευράκια μου (10 μικροί Μήτσοι-Μήστη style),να νυστάζω και άλλα τέτοια.Συνήθως δε με κουράζει η διαδρομή κυρίως επειδή αν είναι να την περπατήσω θα έχω παρέα.Αλλά αυτή τη φορά είχα και μια ολόκληρη γεμάτη μέρα πίσω μου.Είχα ετοιμάσει μια λεπτομερή περιγραφή των συναισθηματικών μεταπτώσεων που πέρασα εκείνη τη νύχτα αλλά πέρασε ο καιρός και ξέχασα τη σειρά,την ένταση και την ιδιαίτερη υφή του καθενός.και τα εκάστοτε ερεθίσματα που τα προκαλούσαν (και για αυτά σκόπευα να είναι το πόστ αλλά η αρχή με πήγε αλλού).
Αυτό όμως που θυμάμαι πολυ καλα είναι ότι κάθε φορά που άκουγα τον ήχο κάποιου οχήματος να πλησιάζει και να κόβει ταχύτητα (αναγκαστικά επειδή υπάρχουν σαμαράκια) με πήγαινε λίγο τρεις και μία αλλά δεν το λέμε.Από την άλλη ήταν κάπως παρήγορο το γεγονός ότι που και που πέρναγε και κανα αμάξι.Το πρώτο αμάξι που συνάντησα είχε μέσα μια αγοροπαρέα και αυτά μες στο κέφι το τρελό και ο οδηγός γύρισε και με κοίταξε...όχι με ύποπτο βλέμμα,μάλλον λύπηση είχε το βλέμμα του.Ενας άλλος ηλικιωμένος σταμάτησε εκεί που περπατούσα και κάτι μου είπε που δεν το κατάλαβα.Ήθελε να μπω στο αμάξι του.Ίσως και να ήταν καλές οι προθέσεις του δεν ξέρω.Εγώ πάντως ούτε του μίλησα ούτε γύρισα να τον κοιτάξω ούτε καν σταμάτησα να περπατάω.Και ξαναμουρμούρισε κάτι μάλλον ενοχλημένος από την αγένειά (!) μου -- καλά σε εκείνη τη φάση πρέπει να είχα μια εντελώς παρανοϊκά τρομαγμένη έκφραση.Επίσης δύο τυπάδες που μιλούσαν και γελούσαν δυνατά πάνω σε μια μηχανή με πλησίασαν (απειλητικά) αλλά ευτυχως ήταν απορροφημένοι μεταξύ τους ίσως δεν με πρόσεξαν καν μεσα στα σκοτάδια.
Τέλοσπάντων από την άλλη όμως οι σκέψεις και τα συναισθήματα ήταν αρκετά ανάμεικτα.Παράδειγμα:O κόσμος καιγόταν και εγώ πάλι σκεφτόμουν το σκάλωμα μου,με διάφορους τρόπους,πώς θα κατάφερνα εμάς κοντά να φέρω (που λέει και το άσμα).Άσχετο εντελώς.Από κει να καταλάβεις κόλλημα.Επίσης πέρα από όλα αυτά ένα κομμάτι μου δεν ήθελε να επιστρέψει σε ένα σπίτι όπου έμελλε να γίνει σκοτωμός (που τελικά δεν έγινε άμεσα) και γενικά σέ ένα κλειστό αρνητικό κλιμα.
Επίσης για να είμαι και λίγο λογική το παιδί δεν είχε καμιά υποχρέωση να με μεταφέρει όυτε φυσικά του το ζήτησα αλλά δεν ξέρω γιατί μου φαίνεται τόσο φυσικό εγώ στη θέση του να κάνω κάτι τέτοιο χωρίς πολυ σκέψη δεδομένης και της γνωριμίας μας.Επίσης σκέφτηκα ότι γενικά το συγκεκριμένο αποκτά πολλές φορές συμπεριφορά αμυντικη/επιθετική απέναντί μου επειδή κάνω ότι δεν καταλαβαίνω και δεν του κάθομαι αλλα μετά είπα στον εαυτό μου μεγάλη ιδέα έχεις μωρή μπαζόλα/μπριζόλα και απέρριψα και την εκδοχή αυτή.
Το αποκορύφωμα ήταν την επόμενη μέρα όταν συνάντησα το άλλο παιδί που πήγε κάτω με το μηχανάκι του- προφανώς δεν ήταν η ευθύνη του να μεταφέρεις κάποιον αυτό που τον εμπόδιζε να με πάρει- και εκτυλίχθηκε ο ακόλουθος διάλογος.
"Tι έγινε; Σε πήγε χτές πάνω ο (ας τον πούμε Σέργιο) Σέργιος τελικά;"
"Όχι." (με ένα συγκρατημένο γελάκι και χωρίς παραπέρα σχόλια)
"ΤΟ! μαλακα!!" (με τρανταχτά γέλια).
Εκεί ομολογώ ένιωσα μια δικάιωση του σκεπτικού μου.Πάντως τώρα (και τότε) σκέφτομαι big deal αλλά δεν μπορώ να αρνηθώ το ενδεχόμενο να μου επιτίθονταν,να με λήστευαν,να με βίαζαν,να με ξυλοκοπούσαν,να με σκότωναν,να με διαμέλιζαν και να με πεταγαν στη γράνα (α λα Πολύδωρας).Και τότε τι θα σκεφτόταν ο φίλος μου;Aν και είμαι σίγουρη ότι πάλι δε θα του πέρναγε από το μυαλό ότι θα μπορούσε να με είχε βοηθήσει.Όχι ότι σε κάποια τέτοια περίπτωση θα έπρεπε να κατηγορηθεί αυτός ο δύσμοιρος αλλά εγώ που γυρνάω μονάχη τη νύχτα στις ερημιές (αλλά είπαμε δαιδαλώδεις συσχετισμοί και περίπλοκες συγκυρίες με οδήγησαν εκεί.)
Παρασκευή 25 Ιουλίου 2008
Jesus Saves,God Loves You and other Cosmic Jokes...
Η ώρα γύρω στις 18:30 χτες κατεβαίνω τις σκάλες του σπιτιού,παίρνω τη θρυλική και ένδοξη ποδηλατάρα να κατέβω στην εξωτική και απέραντη μαγευτική παραλία και ανοίγω την κάτω εξώπορτα για να βγώ από το κτίριο.Άνοιξα όμως την πόρτα κάπως απότομα και κόντεψε να εκτοξευτεί με ορμή πάνω μου κάποιο αντικείμενο (που λόγω ορμής δεν μπορεσα αμέσως να καταλάβω την ταυτότητά του) το οποίο κάποιος είχε κρεμάσει στο έξω χερούλι της πόρτας.Δεν κρύβω ότι σκιάχτηκα λίγο.Τέλοσπάντων μετά το πρώτο σόκ (:P) είδα ότι επρόκειτο για μια μικρή πλαστική σακούλα την οποία και άρχισα να περιεργάζομαι.Ήταν μια άσπρη σακουλίτσα,σαν από τουριστικό μαγαζάκι με σουβενίρ,και πάνω είχε τυπωμένη μια ζωγραφιά ενός τοπίου που πολύ θύμιζε την εικόνα που έχουμε για τα νησιά του αιγαίου.Και καβάλα στην εικόνα-το άσχετο-λέξεις που έγραφαν το εξής "πνευματώδες":"Ο Θεός σε αγαπάει".Μάλιστα,είπα,και άνοιξα τη σακούλα σκεφτόμενη ότι πιθανότατα επρόκειτο για κάποιου είδους προσυλητιστικό φυλλάδιο.Μέσα βρήκα την Καινή Διαθήκη βέβαια,αλλά δεν πειράζει.Δεν ήξερα τί ακριβώς να το κάνω το όλο πακετάκι και το άφησα απλώς εκέι που το βρήκα.(Αργότερα η γειτόνισσα το έβαλε σε ένα καναπεδάκι που έχουμε μόλις κατεβαίνεις τις σκάλες και πιθανότατα θα βρίσκεται και τώρα ακόμα εκεί).
Δεν θέλω να καταλήξω σε κάποιο βαθύ φιλοσοφικό μήνυμα με αυτό το πόστ (άλλωστε στις ετικέτες άν ήταν έτσι θα είχα γράψει ενδοσκόπηση και περισυλλογή :P).Πάντως αναζητώντας λίγο την πολυκλισαρισμένη και αμερικανιάρικη/εμπορική αυτή φράση στο διαδίχτυ βρήκα ένα άρθρο που ωρυόταν κάποιος γιατί σταμάτησε παιδική τηλεοπτική σειρά της αμερικανικής τηλεόρασης με πρωταγωνιστές κάτι λαχανικά που λένε ιστορίες από την Αγία Γραφή και μότο: "Παιδάκια είστε πολύ ξεχωριστοί και ο θεούλης σας αγαπάει".Έλεγε στο άρθρο ότι το τηλεοπτικό κανάλι ισχυρίστηκε πως αυτή η φράση φόβιζε τα παιδιά και γι'αυτό κοψανε τη σειρά.Ειδικός δεν είμαι το μόνο όμως που μπορώ να πώ είναι ότι εγώ τουλάχιστον ώς παιδάκι θυμάμαι να με τάραζαν αρκετά σκέψεις υπερβατικού/μεταφυσικού/εσχατολογικού περιεχομένου όπως σκέψεις που αφοράνε το Θεό.Χωρίς να εννοώ ότι τέτοιοι προβληματισμοί δεν είναι χρήσιμοι για τα παιδιά.Όμως τα παιδιά βασανίζονται πολύ περισσότερο από τέτοιες αναζητήσεις γιατί κολλάνε πιο πολύ.Τουλάχιστον έτσι ήταν η δική μου εμπειρία.Πέρα από αυτό όμως σε μια χώρα όπως οι Η.Π.Α.,δεν ζουν μόνο χριστιανοί ή ακόμα και ανάμεσα σε αυτούς διαφέρουν πολύ τα κηρύγματα των διαφόρων ομολογιών.Μια τέτοια σειρά μοιάζει να νομιμοποιεί με ύποπτο τρόπο τη θρησκεία αυτή σε βάρος των υπολοίπων.Τουλάχιστον αυτό σκέφτομαι εγώ.
Αnyways εγώ αυτήν την "επαφή" την κατατάσσω στα ευχάριστα της χτεσινής μέρας.Ήταν κάτι ασυνηθιστο,μια αλλαγή σε μια από τις δύσκολες αυτές μέρες και επιπλέον με έκανε και να χαμογελάσω για να μην πω να γελάσω.(ακριβώς για ποιο λόγο δεν ξέρω αλλα...μου φάνηκε λίγο αστείο όλο αυτό το τίποτα στην ουσία).Επίσης και άσχετα με αυτό το συγκεκριμένο περιστατικό αποφαίνομαι ότι δεν ξέρω αν ο Θεός όντως μασ αγαπάει,όμως σίγουρα έχει μια πολύ λεπτή αίσθηση του χιούμορ με την οποία όταν τύχει κανείς και συντονιστεί θα γελάει ποιοτικά για έτη πολλά μη σας πω θα του αλλάξει τη ζωή!!!!!!!! (διαφημιστικό-slimwaiste-style.)
(Tην εικονίτσα έτυχε να την έχω και με τη μικρή μου αντίληψη θεώρησα ότι θα ταίριαζε.)
Τετάρτη 16 Ιουλίου 2008
Κλαυθμος και οδυρμος,θρήνος και κοπετός και πάνω από όλα διασυρμός και εξευτελισμός (και παραλογισμος)
no one here reminds me of you yet i see no one else on a crowded sidewalk
Δεν μπορώ να ξεχάσω πόσο απάνθρωπος ήταν ο τρόπος που ευγενικά με απωθούσες από πάνω σου όσο με κλειστά μάτια προσπαθούσα να κλειστώ για πάντα στη στιγμη του τελευταίου μας φιλιού-το πρώτο φιλί που έδωσα με όλη μου την ψυχή- γιατί βιαζόσουν να επιστρεψεις στη ρουτίνα σου και στις υποχρεώσεις σου.Είναι επίσης τραγικό να απασχολεί μια ψυχή το μυαλό σου 24 ώρες το 24ωρο και να ξέρεις οτι η ψυχή αυτή δεν αναλώνει μια σκέψη για σενα.Ακόμα χειρότερο να ξέρεις οτι βασανίζεται απο την απορριψη απο κάποιο τρίτο αντίζηλο προς εσένα πρόσωπο.Μικρομαλακιες θα μου πεις.Νταξει.Ο καθένας όπου πονάει.Δεν ξέρω τι να κάνω.Νόμιζα πως ίσως το σεξ θα μας έφερνε πιο κοντα.Αλλά τώρα δεν ξέρω πως να σε πλησιάσω.Αν με αγαπούσες έστω λίγο θα ήταν πιο μικρή η καταστροφη.Αλλά δε σε νοιάζει.Σε κουράζω.Μακαρι-μπορει να ευχεσαι-να μη με ειχες γνωρισει ποτε.Η ζωη σου δε θα ήταν καθόλου πιο αδεια χωρις εμένα.Ε ρε πόσο πονάει αυτό.Γιατί γράφω στο β' ενικο;Γιατί σου απευθύνομαι;Mήπως φταις και εσυ;Είναι που δε μπορώ να στα πω στα μουτρα σου.Και κρύβομαι όπως πάντα.Η Beth Gibbons έδωσε φωνή σε έναν στίχο που έλεγε Ι got nobody on my side and surely that ain't right...Είναι πολυ αποπνικτικό να μην εχεις έναν άνθρωπο.Και παλι γιατί;Για να τα πεις;Και γιατί να τα πεις;Eκτίθεσαι και τίποτα παραπάνω.Κουράζονται και οι άλλοι να τα ακούνε.Δε θέλουν και ούτε και αυτοί φταίνε.Και όμως νιωθω μια ανάγκη...δηλαδή ανοίγω το στόμα μου και μόνο λόγια για σένα μπορώ να αρθρώσω.Eπειδή η γλώσσα και η σκέψη συνδέονται και η δική μου σκέψη πλημμυρίζει από σενα.Και μπορώ να μιλάω και να γράφω ώωωωωρες για σένα.Και εσύ σταρχίδια σου.Δε σε αδικώ κιόλας.Αλλά κάτι πρέπει να κάνω και εγώ (κατάλαβέ με).Και τρεις παρα είκοσι τη νύχτα τα δάκρυα στέκονται πίσω από το στέρνο και στεγνώνουν όλη τη στοματική κοιλότητα και τα μάτια κλέινουν αλλά δε μπορώ να κοιμηθώ.Άμα ακούς και πολύ Ιnterpol...δεν την γλιτώνεις την απόπειρα,οι ίδιοι πως αντέχουν απορώΕίναι όμως πολύ καλοί οι πούστηδες που τα βρίσκουνε!Και ποιος μαλάκας θα βρεθεί να τα διαβάσει όλα αυτά και ποιός ο λόγος.Δεν μπορώ να καταλάβω τον εαυτό μου γιατί τα κάνω όλα αυτά και ξεφτιλίζομαι έτσι.Γιατί υπάρχει αυτή η ανάγκη ( να τα λέω συνέχεια).Θέλω να μείνω μόνη μου.Κουράστηκα και εγώ με τις δικές σας μαλακίες.Δε μπορώ να σας λύνω συνέχεια τα γκομενικά.Δε μπορώ να το παίζω συνέχεια υπεράνω.
"Αγχος;εσυ;χα...μπα...δεν το πιστευω...''
"Μια χαρά σε βρίσκω δε φαίνεται να σε νοιάζει και πολυ.''
Eίδες γαμώ την αξιοπρέπεια.Μόνο διαδικτυακα διασύρομαι.Έξω είμαι σοβαρή και πολιτισμένη.Πολύ αρρώστια έχει πέσει το έχω ξαναπεί.Δεν περίμενα να γίνουν τόσο ψυχρές οι ζωές των ανθρώπων.Χτές έβλεπα εφιάλτες.Απόψε απόψε θα κοιμηθώ με αυτόν τον κόμπο.Δεν αντέχω να βλέπω εφιάλτες.Δεν μπορώ να σε ξαναονειρευτώ και.Ο ύπνος είναι το καταφυγιο μου και το ταξίδι και η έξοδος μου.ΔΙΚΟ ΜΟΥ ΔΗΛΑΔΗ ΓΙΑ ΜΕΝΑ.να μην ερθεις.γιατί ειναι το καταφυγιο μου.τα μεγαλα λογια τα σνομπαρετε.
Το πιο σκατένιο είναι να βλέπεις να επιβεβαιώνεται η εικόνα που έχεις για τις μέρες που σε περιμένουν.
Δεν μπορώ να ξεχάσω πόσο απάνθρωπος ήταν ο τρόπος που ευγενικά με απωθούσες από πάνω σου όσο με κλειστά μάτια προσπαθούσα να κλειστώ για πάντα στη στιγμη του τελευταίου μας φιλιού-το πρώτο φιλί που έδωσα με όλη μου την ψυχή- γιατί βιαζόσουν να επιστρεψεις στη ρουτίνα σου και στις υποχρεώσεις σου.Είναι επίσης τραγικό να απασχολεί μια ψυχή το μυαλό σου 24 ώρες το 24ωρο και να ξέρεις οτι η ψυχή αυτή δεν αναλώνει μια σκέψη για σενα.Ακόμα χειρότερο να ξέρεις οτι βασανίζεται απο την απορριψη απο κάποιο τρίτο αντίζηλο προς εσένα πρόσωπο.Μικρομαλακιες θα μου πεις.Νταξει.Ο καθένας όπου πονάει.Δεν ξέρω τι να κάνω.Νόμιζα πως ίσως το σεξ θα μας έφερνε πιο κοντα.Αλλά τώρα δεν ξέρω πως να σε πλησιάσω.Αν με αγαπούσες έστω λίγο θα ήταν πιο μικρή η καταστροφη.Αλλά δε σε νοιάζει.Σε κουράζω.Μακαρι-μπορει να ευχεσαι-να μη με ειχες γνωρισει ποτε.Η ζωη σου δε θα ήταν καθόλου πιο αδεια χωρις εμένα.Ε ρε πόσο πονάει αυτό.Γιατί γράφω στο β' ενικο;Γιατί σου απευθύνομαι;Mήπως φταις και εσυ;Είναι που δε μπορώ να στα πω στα μουτρα σου.Και κρύβομαι όπως πάντα.Η Beth Gibbons έδωσε φωνή σε έναν στίχο που έλεγε Ι got nobody on my side and surely that ain't right...Είναι πολυ αποπνικτικό να μην εχεις έναν άνθρωπο.Και παλι γιατί;Για να τα πεις;Και γιατί να τα πεις;Eκτίθεσαι και τίποτα παραπάνω.Κουράζονται και οι άλλοι να τα ακούνε.Δε θέλουν και ούτε και αυτοί φταίνε.Και όμως νιωθω μια ανάγκη...δηλαδή ανοίγω το στόμα μου και μόνο λόγια για σένα μπορώ να αρθρώσω.Eπειδή η γλώσσα και η σκέψη συνδέονται και η δική μου σκέψη πλημμυρίζει από σενα.Και μπορώ να μιλάω και να γράφω ώωωωωρες για σένα.Και εσύ σταρχίδια σου.Δε σε αδικώ κιόλας.Αλλά κάτι πρέπει να κάνω και εγώ (κατάλαβέ με).Και τρεις παρα είκοσι τη νύχτα τα δάκρυα στέκονται πίσω από το στέρνο και στεγνώνουν όλη τη στοματική κοιλότητα και τα μάτια κλέινουν αλλά δε μπορώ να κοιμηθώ.Άμα ακούς και πολύ Ιnterpol...δεν την γλιτώνεις την απόπειρα,οι ίδιοι πως αντέχουν απορώΕίναι όμως πολύ καλοί οι πούστηδες που τα βρίσκουνε!Και ποιος μαλάκας θα βρεθεί να τα διαβάσει όλα αυτά και ποιός ο λόγος.Δεν μπορώ να καταλάβω τον εαυτό μου γιατί τα κάνω όλα αυτά και ξεφτιλίζομαι έτσι.Γιατί υπάρχει αυτή η ανάγκη ( να τα λέω συνέχεια).Θέλω να μείνω μόνη μου.Κουράστηκα και εγώ με τις δικές σας μαλακίες.Δε μπορώ να σας λύνω συνέχεια τα γκομενικά.Δε μπορώ να το παίζω συνέχεια υπεράνω.
"Αγχος;εσυ;χα...μπα...δεν το πιστευω...''
"Μια χαρά σε βρίσκω δε φαίνεται να σε νοιάζει και πολυ.''
Eίδες γαμώ την αξιοπρέπεια.Μόνο διαδικτυακα διασύρομαι.Έξω είμαι σοβαρή και πολιτισμένη.Πολύ αρρώστια έχει πέσει το έχω ξαναπεί.Δεν περίμενα να γίνουν τόσο ψυχρές οι ζωές των ανθρώπων.Χτές έβλεπα εφιάλτες.Απόψε απόψε θα κοιμηθώ με αυτόν τον κόμπο.Δεν αντέχω να βλέπω εφιάλτες.Δεν μπορώ να σε ξαναονειρευτώ και.Ο ύπνος είναι το καταφυγιο μου και το ταξίδι και η έξοδος μου.ΔΙΚΟ ΜΟΥ ΔΗΛΑΔΗ ΓΙΑ ΜΕΝΑ.να μην ερθεις.γιατί ειναι το καταφυγιο μου.τα μεγαλα λογια τα σνομπαρετε.
Το πιο σκατένιο είναι να βλέπεις να επιβεβαιώνεται η εικόνα που έχεις για τις μέρες που σε περιμένουν.
Δευτέρα 7 Ιουλίου 2008
ΣΕ ΚΛΟΙΟ ΚΑΥΣΩΝΑ ΑΠΟ ΑΥΡΙΟ ΟΛΗ Η ΧΩΡΑ!!!!!!!!!!!!!
Τελικά αυτοί οι τηλεορατζήδες θέλουν ένα βρωμόξυλο με πολλά έξτρα μπατσάκια στα κωλομέρια να ανάψουν τα αίματα μήπως και στρώσουνε...
Κυριακή 6 Ιουλίου 2008
Σκάλωμα
Νομίζω χειρίζομαι το σκάλωμά μου αρκετά καλά.Ώρες ώρες νομίζω πως σκέφτομαι το σκάλωμά μου επειδή πιέζω τον εαυτό μου να το κάνει.Κάποτε το ξεχνάω επειδή έχει κόσμο συνέχεια και συνέχεια έξω...και άλλες υποχρεώσεις.Και φτάνω σπίτι και κοιμάμαι ψόφια σαν τουβουλο (σκοπός το μπλογκ είναι among other things να μάθουν οι πρωτευσσσάνοι σωστά ελληνικά).In the words of electrelane:It's not that I can't go on without you,got a million things to do.I'm busy busy all the time still i can't stop thinking about you...
Οι νέες τάσεις της μόδας
Individual of the extremely rare species "non-stokemon φιλόλογοι": To να πηγαίνουνε να γίνονται όλοι δάσκαλοι έχει καταντήσει μόδα χειρότερη και πιο εκνευριστική και από τους emo.
εγώ:... (δέος)
Τί είπε ο άνθρωπας...Και τό λεγε το ωροσκόπιό μου ότι θα έχω βαθιές φιλοσοφικές συζητήσεις επιπέδου με ακαδημαϊκά άτομα...
εγώ:... (δέος)
Τί είπε ο άνθρωπας...Και τό λεγε το ωροσκόπιό μου ότι θα έχω βαθιές φιλοσοφικές συζητήσεις επιπέδου με ακαδημαϊκά άτομα...
Παρασκευή 4 Ιουλίου 2008
Πέμπτη 3 Ιουλίου 2008
Φλωριά-Communication Breakdown
Ένα πράγμα που δεν μπορεί να χωρέσει ο νους μου είναι πόσο μαμόθρευτα μπορεί να είναι μερικά άτομα.Βρίσκομαι λίγο πρίν την έναρξη της φοιτητικής ζωής,δηλαδή σε καιρούς "μεγάλων αποφάσεων",δηλαδή διαλέγουμε μέρος και σχολή για να πάμε να ζήσουμε για πρώτη φορά στη ζωή μας μόνοι μας.(α' πληθυντικο=εγώ και οι συνομήλικοι και συμφασικοί--τολμώ να χρησιμοποιήσω τον όρο,γνωστοί μου).Ακολουθεί συζήτηση με συμμαθήτρια:
Συμμαθήτρια:Α...και δηλαδή το αποφάσισες ότι θες να πας εκεί;
εγώ:Ναι.
Συμμαθήτρια:Μα είναι πολύ μακριά!!!!!Δε σε πειράζει που είναι τόσο μακρια;;;;;!!!!!!!
εγώ:Όχι.Μάλλον το αντίθετο,μου αρέσει...
Συμμαθήτρια:Εγώ σκεφτόμουν μια σχολή στα Γιάννενα αλλά δε μου αρέσει καθόλου το μέρος!Δεν το αντέχω!Είναι και πααρα πολύ μακριά...Τη Θεσσαλονίκη την έχω απορρίψει.Όταν είχαμε πάει εκεί εκδρομή δε μου άρεσε καθόλου!(με το αναμενόμενο μπλαζέ ύφος).Αθήνα...καλά είναι αλλα η μάνα μου νομίζει ότι θέλω να πάω εκεί για το γκόμενο και...Οπότε μάλλον Πάτρα θα πάω που είναι και ΕΔΩ ΔΙΠΛΑ.
εγώ:Μα καλά δε θές να φύγεις...να είσαι μακριά...μόνη σου...να μη σε πρήζει κανείς (εντάξει στο μέτρο του δυνατού)...;;;;
Συμμαθήτρια:Μάλλον στην Πάτρα θα πάω που είναι και πολύ κοντά...έχει και τόσα παιδιά απο το χωριό...Εσένα μπορεί να μη σου αρέσει όμως εγώ ειμαι πολυ δεμένη με εδώ!Αλλιώς Αθήνα...έχει και εκεί τόσους γνωστούς από το χωριό.Και κοντά είναι.
εγώ:...
εγώ:ναι ενταξει...όπως θες...
Τώρα ίσως φανεί στον αναγνώστη ότι είμαι λίγο αυστηρή και παράλογη.Λίγο ίσως.Αλλά σας παρακαλώ!Έχω και εγώ τα δίκια μου!Δηλαδή είναι μερικά άτομα εθισμένα στην καγκουριά και όχι μόνο αυτό κάθε προοπτική του άγνωστου και της αλλαγής τα τρομοκρατει!Και λέω καγκουριά όχι από κάποιο ανεξήγητο μίσος για το χωριό μου.Γιατί δεν είναι ότι δεν εκτιμώ το μέρος μου.Ούτε θεωρώ τρελούς όσους δεν σκέφτονται όπως εγώ ή όσους θέλουν να μείνουν εδώ.Αντιθέτως μαγκιά είναι να μη φεύγεις από τον τόπο σου για να βρεις κάπου καλύτερα αλλά να κάθεσαι να ζήσεις εκεί,να νοιαστείς και να βάλεις και εσυ το λιθαράκι σου να γίνει καλύτερος.Αυτό το αναγνωρίζω και το εκτιμώ.Λέω όμως καγκουριά γιατί εμένα αυτό το μέρος πολλές φορές παρά τα όσα θετικά του έχω νιώσει να με πνίγει.Ένα συλλογικό και άριστα συντονισμένο μάτι όλων των γνωστών των γονιών μου να παρακολουθεί και να αναφέρει κάθε κίνηση.Και σε αυτο παει στο διάολο κάνεις υπομονή δε δίνεις δικαιώματα(όχι ότι έχεις και επιλογές για έξαλλη-σεξουαλική και μη- ζωή εδώ).Το πιο καταρρακωτικό είναι ο φασισμός του παρακμιακού σκυλάδικου και του κλαρίνου με όλη τη νοοτροπία που τα συνοδεύει(ξέκωλα και τσάμπα μάγκες ή μαγκιά κλανιά και εξάτμιση αν προτιμάτε-νομίζω αποκτήσατε μια εικόνα).Αυτό εννοώ καγκουριά.Δεν υπαρχει διέξοδος για άλλα ενδιαφέροντα πέρα απο τέτοια και οτιδήποτε αλλο είναι τουλάχιστον αντικείμενο χλευασμού.
Καταλήγω λοιπόν ότι τα συγκεκριμένα άτομα προφανώς δεν έχουν παραπέρα ενδιαφέροντα.
Ακόμα όμως και αν υπάγεσαι στην κατηγορία των ανθρώπων που είναι πρόθυμα να ανλάβουν πρωτοβουλίες για τη βελτίωση του τόπου τους,όταν είσαι 18 γαμώτο,εξ ορισμού η νεότητα είναι σύμφυτη με τάσεις ανανεωτικές,με διάθεση για περιπέτεια και ένταση,δε θές να δεις άλλα μέρη,άλλους ανθρώπους,να κάνεις το road trip που δείχνουν στις αμερικάνικες ταινίες,να δεις τι σκατα γίνεται και παραπέρα από τη μύτη σου,να δεις πως ζει ο υπόλοιπος κόσμος πέρα από το χωριό σου,να βιώσεις ένα δυο πραγματα πριν κλειστείς στη ζωή των γονιών σου (όχι απαραίτητα αλλα συνήθως πάνω κάτω έτσι γίνεται);!θες!Κάτι πάει στραβά...Σε ένα εξώφυλλο του free είχα δει κάποτε τον τίτλο γιατί οι σημερινοί 20άρηδες ζούν σαν σαρανταρηδες.Ή κάτι παρεμφερές.Το ίδιο το αρθρο βέβαια δεν το διάβασα ποτέ αλλα ο τίτλος αυτός νομίζω δίνει με σαφήνεια σε μεγάλο βαθμό αυτό που θέλω να πω.
Και πάω στο θέμα γονείς.Για μένα υγιές είναι ένας νέος να έχει κάποια πράγματα για τον εαυτό του.Δε λέω άκρα μυστικοπάθεια αλλά μου φαίνεται κάπως κατινίστικο μάνα και κόρη (σε τετοιες μικρές ηλικίες) να κανονίζουν μαζί γκομενικά και μαλιστα με αρκετά μεγαλύτερα αγορια (ευτυχώς όχι αντρες γιατι και τέτοια πολλά βλέπουν τα ματάκια μας εδώ στην επαρχία).Ίσως μου φαίνεται έτσι επειδή δεν το κανα ποτε ούτε σε αυτον τον ακραίο βαθμό ούτε σε κανέναν.Ίσως έχω εγώ το πρόβλημα που δε μπορώ να ανοιχτώ στη μανα μου (και στον πατέρα μου!!) σε τέτοια θέματα.Αυτά τα παιδια λοιπόν μου δίνουν την εντύπωση ότι κατευθύνονται από τους γονείς τους σε κάθε είδους επιλογής ή σχεσης τους με τον έναν ή τον άλλον τροπο.Δε θέλουν να μάθουν να μπορούν να ζουν και να αποφασίζουν μόνοι τους.Θέλουν να είναι κατοικίδια κάποιου άλλου.Γιατί είναι βολικό για αυτά.
Και αυτά τα παιδια δημιουργούνται με τον εξής τροπο.Όχι μη χαίρεστε δε θα αρχίσω το μάθημα σεξολογίας.Δημιουργούνται όταν ο μπαμπάς και κυρίως η μαμά δημόσιος υπάλληλος έχει ελευθερο χρόνο να τα ξύνει όλη μερα (εντός και εκτός δουλειάς) και το μόνο τους/της ενδιαφέρον είναι να κηνυγάνε το παιδί από πίσω με το κουτάλι να φάει,να το ντυνουν,να το πλένουν,να του έχουν εν πάση περιπτώση τα πάντα στο πιάτο και να αγχώονονται κιόλας για το χρόνο που περνάνε μαζί του και να θέλουν να προσφέρουν περισσοτερες βλαβερές και εντελώς ηλίθιες πολυτέλειες.Και είναι αυτοί οι γονείς που έρχονται και λένε σε μενα : "Καταλαβαίνω ότι είσαι 18 και σκέφτεσαι ρομαντικά όμως πρέπει να σκεφτείς ωμα.Να γίνεις δασκάλα,να εξασφαλίσεις ένα σίγουρο εισόδημα και καθισιό και ελευθερο χρονο...Εγώ το μετανιώνω.Μπορεί τώρα να μην το καταλαβαίνεις αλλά όταν γίνεις 30 και θέλεις να κάνεις οικογένεια θα χρειάζεσαι χρόνο για το παιδί σου και την οικογένειά σου και δε θα έχεις...Και τότε θα το μετανιώνεις όπως εγω..."
θα χρειάζομαι χρόνο για τι;Για να το κάνω μαμούχαλο όπως έκανες εσύ το δικό σου;Ε όχι ρε φιλε!Εγώ αυτή τη μίζερη νοοτροπία ότι πρέπει όλους να μας θρέφει το κράτος δεν την ασπάζομαι!Και στη δική μου ζωή τα δεδομένα είναι αλλιώς!Μεγάλωσα και με τους δύο γονείς ελεύθερους επαγγελματίες και το μεγαλύτερο μέρος της παιδικής μου ηλικίας το πέρασα μόνη μου στο σπίτι,δε θυμάμαι ποτέ να με είχαν "διαβάσει" οι γονείς μου( τί είναι παπάδες;),ούτε να με πήγαν ποτέ σχολείο(με αμάξι-ειδικά όταν ειμαι 13 και το σχολείο ειναι δίπλα),ή όπου αλλού ήθελα τελοσπάντων να πάω.Και άλλες τέτοιες αμέτρητες γνωστές φλωριές που κάνουν οι μοντέρνοι νεοέλληνες γονείς.Και καταντάνε αυτά τα παιδιά να πηγαίνουν πενταήμερη στην τρίτη λυκείου,και να ξερνάνε τα άντερα τους με ένα ποτήρι μπόμπα,γιατί όπως λέει ο πατέρας μου είναι κλωσσόπουλα της μηχανής.Ο μάγκας,το κλωσσόπουλο ελευθέρας,δε θα πιει.Γιατι έχει πάρει το αυτί του από πιάτσα και ξέρει ότι τους μαθητές στις πενταήμερες στα άθλια ψευτοκλάμπ που τους πάνε τους ποτίζουν ό τι πιο μπόμπα υπάρχει.
Τέλοσπάντων ξέφυγα και πάλι αλλά τα βγαλα και αυτά απο το σύστημα μου που λένε και οι αμερικάνοι οι φίλοι μας!Ο ρυθμός που "σκέφτομαι"(!) και γράφω είναι αρκετά αργος οπότε και σε ελεύθερο χρόνο να το αρχίσω πάλι προκύπτει κάποια υποχρέωση (καλή ώρα τώρα και βλεπε προηγούενο πόστ) στην οποία βέβαια πάντα φτάνω καθυστερημένη.Οπότε κλείνω πάλι αυτό το διαδικτυακό ημερολόγιο για τώρα.Τα λέμε κορίτσια και αγόρια.
Συμμαθήτρια:Α...και δηλαδή το αποφάσισες ότι θες να πας εκεί;
εγώ:Ναι.
Συμμαθήτρια:Μα είναι πολύ μακριά!!!!!Δε σε πειράζει που είναι τόσο μακρια;;;;;!!!!!!!
εγώ:Όχι.Μάλλον το αντίθετο,μου αρέσει...
Συμμαθήτρια:Εγώ σκεφτόμουν μια σχολή στα Γιάννενα αλλά δε μου αρέσει καθόλου το μέρος!Δεν το αντέχω!Είναι και πααρα πολύ μακριά...Τη Θεσσαλονίκη την έχω απορρίψει.Όταν είχαμε πάει εκεί εκδρομή δε μου άρεσε καθόλου!(με το αναμενόμενο μπλαζέ ύφος).Αθήνα...καλά είναι αλλα η μάνα μου νομίζει ότι θέλω να πάω εκεί για το γκόμενο και...Οπότε μάλλον Πάτρα θα πάω που είναι και ΕΔΩ ΔΙΠΛΑ.
εγώ:Μα καλά δε θές να φύγεις...να είσαι μακριά...μόνη σου...να μη σε πρήζει κανείς (εντάξει στο μέτρο του δυνατού)...;;;;
Συμμαθήτρια:Μάλλον στην Πάτρα θα πάω που είναι και πολύ κοντά...έχει και τόσα παιδιά απο το χωριό...Εσένα μπορεί να μη σου αρέσει όμως εγώ ειμαι πολυ δεμένη με εδώ!Αλλιώς Αθήνα...έχει και εκεί τόσους γνωστούς από το χωριό.Και κοντά είναι.
εγώ:...
εγώ:ναι ενταξει...όπως θες...
Τώρα ίσως φανεί στον αναγνώστη ότι είμαι λίγο αυστηρή και παράλογη.Λίγο ίσως.Αλλά σας παρακαλώ!Έχω και εγώ τα δίκια μου!Δηλαδή είναι μερικά άτομα εθισμένα στην καγκουριά και όχι μόνο αυτό κάθε προοπτική του άγνωστου και της αλλαγής τα τρομοκρατει!Και λέω καγκουριά όχι από κάποιο ανεξήγητο μίσος για το χωριό μου.Γιατί δεν είναι ότι δεν εκτιμώ το μέρος μου.Ούτε θεωρώ τρελούς όσους δεν σκέφτονται όπως εγώ ή όσους θέλουν να μείνουν εδώ.Αντιθέτως μαγκιά είναι να μη φεύγεις από τον τόπο σου για να βρεις κάπου καλύτερα αλλά να κάθεσαι να ζήσεις εκεί,να νοιαστείς και να βάλεις και εσυ το λιθαράκι σου να γίνει καλύτερος.Αυτό το αναγνωρίζω και το εκτιμώ.Λέω όμως καγκουριά γιατί εμένα αυτό το μέρος πολλές φορές παρά τα όσα θετικά του έχω νιώσει να με πνίγει.Ένα συλλογικό και άριστα συντονισμένο μάτι όλων των γνωστών των γονιών μου να παρακολουθεί και να αναφέρει κάθε κίνηση.Και σε αυτο παει στο διάολο κάνεις υπομονή δε δίνεις δικαιώματα(όχι ότι έχεις και επιλογές για έξαλλη-σεξουαλική και μη- ζωή εδώ).Το πιο καταρρακωτικό είναι ο φασισμός του παρακμιακού σκυλάδικου και του κλαρίνου με όλη τη νοοτροπία που τα συνοδεύει(ξέκωλα και τσάμπα μάγκες ή μαγκιά κλανιά και εξάτμιση αν προτιμάτε-νομίζω αποκτήσατε μια εικόνα).Αυτό εννοώ καγκουριά.Δεν υπαρχει διέξοδος για άλλα ενδιαφέροντα πέρα απο τέτοια και οτιδήποτε αλλο είναι τουλάχιστον αντικείμενο χλευασμού.
Καταλήγω λοιπόν ότι τα συγκεκριμένα άτομα προφανώς δεν έχουν παραπέρα ενδιαφέροντα.
Ακόμα όμως και αν υπάγεσαι στην κατηγορία των ανθρώπων που είναι πρόθυμα να ανλάβουν πρωτοβουλίες για τη βελτίωση του τόπου τους,όταν είσαι 18 γαμώτο,εξ ορισμού η νεότητα είναι σύμφυτη με τάσεις ανανεωτικές,με διάθεση για περιπέτεια και ένταση,δε θές να δεις άλλα μέρη,άλλους ανθρώπους,να κάνεις το road trip που δείχνουν στις αμερικάνικες ταινίες,να δεις τι σκατα γίνεται και παραπέρα από τη μύτη σου,να δεις πως ζει ο υπόλοιπος κόσμος πέρα από το χωριό σου,να βιώσεις ένα δυο πραγματα πριν κλειστείς στη ζωή των γονιών σου (όχι απαραίτητα αλλα συνήθως πάνω κάτω έτσι γίνεται);!θες!Κάτι πάει στραβά...Σε ένα εξώφυλλο του free είχα δει κάποτε τον τίτλο γιατί οι σημερινοί 20άρηδες ζούν σαν σαρανταρηδες.Ή κάτι παρεμφερές.Το ίδιο το αρθρο βέβαια δεν το διάβασα ποτέ αλλα ο τίτλος αυτός νομίζω δίνει με σαφήνεια σε μεγάλο βαθμό αυτό που θέλω να πω.
Και πάω στο θέμα γονείς.Για μένα υγιές είναι ένας νέος να έχει κάποια πράγματα για τον εαυτό του.Δε λέω άκρα μυστικοπάθεια αλλά μου φαίνεται κάπως κατινίστικο μάνα και κόρη (σε τετοιες μικρές ηλικίες) να κανονίζουν μαζί γκομενικά και μαλιστα με αρκετά μεγαλύτερα αγορια (ευτυχώς όχι αντρες γιατι και τέτοια πολλά βλέπουν τα ματάκια μας εδώ στην επαρχία).Ίσως μου φαίνεται έτσι επειδή δεν το κανα ποτε ούτε σε αυτον τον ακραίο βαθμό ούτε σε κανέναν.Ίσως έχω εγώ το πρόβλημα που δε μπορώ να ανοιχτώ στη μανα μου (και στον πατέρα μου!!) σε τέτοια θέματα.Αυτά τα παιδια λοιπόν μου δίνουν την εντύπωση ότι κατευθύνονται από τους γονείς τους σε κάθε είδους επιλογής ή σχεσης τους με τον έναν ή τον άλλον τροπο.Δε θέλουν να μάθουν να μπορούν να ζουν και να αποφασίζουν μόνοι τους.Θέλουν να είναι κατοικίδια κάποιου άλλου.Γιατί είναι βολικό για αυτά.
Και αυτά τα παιδια δημιουργούνται με τον εξής τροπο.Όχι μη χαίρεστε δε θα αρχίσω το μάθημα σεξολογίας.Δημιουργούνται όταν ο μπαμπάς και κυρίως η μαμά δημόσιος υπάλληλος έχει ελευθερο χρόνο να τα ξύνει όλη μερα (εντός και εκτός δουλειάς) και το μόνο τους/της ενδιαφέρον είναι να κηνυγάνε το παιδί από πίσω με το κουτάλι να φάει,να το ντυνουν,να το πλένουν,να του έχουν εν πάση περιπτώση τα πάντα στο πιάτο και να αγχώονονται κιόλας για το χρόνο που περνάνε μαζί του και να θέλουν να προσφέρουν περισσοτερες βλαβερές και εντελώς ηλίθιες πολυτέλειες.Και είναι αυτοί οι γονείς που έρχονται και λένε σε μενα : "Καταλαβαίνω ότι είσαι 18 και σκέφτεσαι ρομαντικά όμως πρέπει να σκεφτείς ωμα.Να γίνεις δασκάλα,να εξασφαλίσεις ένα σίγουρο εισόδημα και καθισιό και ελευθερο χρονο...Εγώ το μετανιώνω.Μπορεί τώρα να μην το καταλαβαίνεις αλλά όταν γίνεις 30 και θέλεις να κάνεις οικογένεια θα χρειάζεσαι χρόνο για το παιδί σου και την οικογένειά σου και δε θα έχεις...Και τότε θα το μετανιώνεις όπως εγω..."
θα χρειάζομαι χρόνο για τι;Για να το κάνω μαμούχαλο όπως έκανες εσύ το δικό σου;Ε όχι ρε φιλε!Εγώ αυτή τη μίζερη νοοτροπία ότι πρέπει όλους να μας θρέφει το κράτος δεν την ασπάζομαι!Και στη δική μου ζωή τα δεδομένα είναι αλλιώς!Μεγάλωσα και με τους δύο γονείς ελεύθερους επαγγελματίες και το μεγαλύτερο μέρος της παιδικής μου ηλικίας το πέρασα μόνη μου στο σπίτι,δε θυμάμαι ποτέ να με είχαν "διαβάσει" οι γονείς μου( τί είναι παπάδες;),ούτε να με πήγαν ποτέ σχολείο(με αμάξι-ειδικά όταν ειμαι 13 και το σχολείο ειναι δίπλα),ή όπου αλλού ήθελα τελοσπάντων να πάω.Και άλλες τέτοιες αμέτρητες γνωστές φλωριές που κάνουν οι μοντέρνοι νεοέλληνες γονείς.Και καταντάνε αυτά τα παιδιά να πηγαίνουν πενταήμερη στην τρίτη λυκείου,και να ξερνάνε τα άντερα τους με ένα ποτήρι μπόμπα,γιατί όπως λέει ο πατέρας μου είναι κλωσσόπουλα της μηχανής.Ο μάγκας,το κλωσσόπουλο ελευθέρας,δε θα πιει.Γιατι έχει πάρει το αυτί του από πιάτσα και ξέρει ότι τους μαθητές στις πενταήμερες στα άθλια ψευτοκλάμπ που τους πάνε τους ποτίζουν ό τι πιο μπόμπα υπάρχει.
Τέλοσπάντων ξέφυγα και πάλι αλλά τα βγαλα και αυτά απο το σύστημα μου που λένε και οι αμερικάνοι οι φίλοι μας!Ο ρυθμός που "σκέφτομαι"(!) και γράφω είναι αρκετά αργος οπότε και σε ελεύθερο χρόνο να το αρχίσω πάλι προκύπτει κάποια υποχρέωση (καλή ώρα τώρα και βλεπε προηγούενο πόστ) στην οποία βέβαια πάντα φτάνω καθυστερημένη.Οπότε κλείνω πάλι αυτό το διαδικτυακό ημερολόγιο για τώρα.Τα λέμε κορίτσια και αγόρια.
Τετάρτη 2 Ιουλίου 2008
Decades-Joy Division
Σήμερα ο καιρός εδώ δεν ήταν τόσο ενοχλητικός,ειδικά αυτή την ώρα (20:25) ο ουρανός έχει αρκετά σύννεφα χωρίς να είναι αυτό που αποκαλούμε συννεφιά και έχει και ένα δροσερό αερακι.Λοιπόν η θάλασσα,από την οποία έχω γυρίσει κανα 20λεπτο τώρα (και φοβάμαι πως η βρεγμένη μου περιβολή και τα γεμάτα άμμο πόδια μου δεν είναι ότι καλύτερο για την καρέκλα και το πάτωμα αντιστοίχως αλλά λείπει η μαμά ποντικίνα χορεύει το ποντικόπουλο) δεν είχε την αναμενόμενη αναταραχή που συνδέουμε συνήθως με το αεράκι αυτο...τώρα μόλις άρχισε να σηκώνει κύμα.
Αποφασίζω όπου ξέρω ότι θα έχω παρέα να μην φέρνω μαζί μου το i-pod και παρότι δεν πήγα κάτω με το ποδήλατο σήμερα πήρα για ασφάλεια μαζί μου το i-pod (σε περίπτωση που χρειαζόταν να γυρίσω με τα πόδια και χρειαζόμουν μουσική).Καθώς οι ταλαντούχοι μου φίλοι έπαιζαν ρακέτες ξάπλωσα στην πετσέτα μου και χάζευα τα κύματα και ακουγα τραγούδια.Επίσης συνήθως αγριες ροκιές για μένα τουλάχιστον δεν ταιριάζουν και τόσο με την καυτή ζέστη της παραλίας,γενικά δεν ταιριάζουν και πολλά από όσα έχω εκεί μέσα με την παραλία.Μπορεί κάποια να ταιριάζουν με την (ποδηλατική κάποιες φορές) διαδρομή ως εκεί αλλά δε θα λεγα πως ταιριάζουν με το καθεαυτό κλίμα.
Τέλοσπάντων ήταν κάπως σούρουπο...με όμορφο φως...όχι πολύ φωτεινά (όπως τα μεσημέρια που μου σπάει τα νεύρα) βάλε και τα σποραδικά νέφη και έχεις μια πολύ κοντινή εικόνα.Είχε ήρεμα κύματα (i don't know if that makes any sense some of you might understand what i mean) και εκείνη την ώρα τυχαίνει το decades στο shuffle.Και παρόλο που υπό κανονικές συνθήκες καμία σχέση με παραλία και καλοκαίρι δεν έχει το τραγουδι...εμοιαζε να δένει τόσο αρμονικά με το ρυθμό και την κίνηση των αργων ήρεμων κυμάτων και το φώς του ουρανου μόνο του και όπως έπεφτε στη θάλασσα.Δέν βρίσκω άλλα λόγια να αποδώσω με μεγαλύτερη ακρίβεια την εικόνα όμως προσπάθησα.
Το βιντεάκι στο οποίο παραπέμπω με το παρακάτω url δεν είναι το εν λόγω τραγούδι όμως κάπως έτσι ήταν η atmosphere (μια που πιάσαμε τους Joy Division) http://www.youtube.com/watch?v=kPY5TxTdElM&feature=related
Και η εικόνα ειναι κλεμμένη δεν διεκδικώ τίποτα από αυτήν απλα μου αρεσε και θεωρώ πως ταιριάζει.Απολαύστε...
Τρίτη 1 Ιουλίου 2008
Rip apart my soul (non-emo style)
Καθώς περνάνε αλύπητα γρήγορα οι μέρες από την πρώτη φορά που σε είδα και βασανιστικά αργα μέχρι την επόμενη (αν ποτέ υπαρξει...),περνάει μαζί με αυτές και η γλυκιά κούραση του κορμιου-απο τα λίγα ευχάριστα ενθύμια που έχω απο σενα. Ξεθωριάζει η γεύση σου από πανω μου.Εγώ όμως δεν θέλω...παλέυω να κρατήσω,μάλλον να κρατηθώ από ό τι ελάχιστο έχω δικό σου.Άν και ακόμα θυμάμαι κάθε λεπτομέρεια,θυμάμαι τον τρόπο που κινείσαι- που πολύ μου άρεσε,θυμάμαι τη φωνή σου...αν και όλα αυτα τα θυμάμαι,πολύ φοβάμαι πως ήδη έχουν αρχίσει να φθείρονται μέσα στη μνήμη μου και πως σύντομα η μορφη σου θα σβήσει από το μυαλό μου και θα καταντήσω να την θυμάμαι με κόπο και χοντρικά και να συμπληρώνω με τη φαντασία μου τις λεπτομέρειες που λείπουν.
I got a stone where my heart should be and nothing I do will make you love me...
Λοιπόν δεν είμαστε και εχθροι.Διατηρούμε μια επαφή.Γίνονται αυτα.Θα μου περάσει,μην ανησυχείτε για εμενα.Ο τριτος κόσμος λιμοκτονεί,μην ασχολείστε με τις αριστοκρατικές μελαγχολίες μου.Καλά ειμαι.
Άλλωστε δεν μπορώ να σου επιρρίψω καμία ευθύνη και η αλήθεια είναι πως μπήκα σε αυτην την ιστορία με κάθε επίγνωση.Δεν ήμουν αφελής ίσως μπορείς να με πεις απελπισμένη...δεν θα το αρνηθω.Η μοναξιά μπορεί να καταθρυμματίσει την ανθρώπινη αξιοπρέπεια.Δεν μπορώ να σε κατηγορήσω για τίποτα γιατί τίποτα δε μου είχες υποσχεθεί.Είσαι εντάξει.Απλά θέλησα εγώ να αρπάξω ακόμα και αυτήν την πιο μικρή ευκαιρία να είμαι μαζί σου με όποιον δυνατο τροπο.Και δεν μετανιώνω για τίποτα. Πέρασα όμορφα.Και δεν εννοώ μόνο το σεξ (δεν ηταν τοσο σπουδαιο ετσι κι αλλιώς και απο οτι καταλαβα ουτε εσενα σου αρεσε),γιατί αυτό ίσως είναι το λιγότερο,εννοώ εσένα με όλες τις πλευρές που έχεις.Εσένα και την απίστευτη περσόνα σου.Δεν ήθελα να περασει ο κλεμμενος μου χρονος μαζί σου.Δεν ξέρω αν θα ήθελες να με ξαναδεις.Ίσως και να σε απογοήτευσαν πολλά πάνω μου αλλά και διαφορετικά να ήταν πάλι δεν τραβάει το νταραβέρι μεταξύ μας για μια μακριά λίστα λόγων.Δεν είμαι και ο τύπος σου για αυτο το θεμα ισως...
Το μόνο λοιπόν που μένει να κάνω μέχρι να περάσει αυτό το ανόητο ξεμυάλισμα ειναι sleep with my hands across my chest and dream of you with someone else...
Και η φιλία σου μου αρκει αν και δε θα μπορουσα να έχω την απαίτηση ή την αυταπάτη οτι θα βάλεις ποτέ εμένα στο ίδιο βαθρο με τους φίλους σου(παρόλο που θεωρώ οτί μπορουμε να επικοινωνήσουμε και να συνυπάρξουμε αρμονικα σε επίπεδο φιλίας).Τέλοσπάντων.Θα περάσει...Ίσως υπερβάλλω βεβαια και σε απομυθοποιήσω κάποτε δεν ξέρω δεν ξέρω...δεν ξέρω και πολλα...
We shall overcome...
Το πόστ αυτό έρχεται μια ώρα πρωινή προς το μεσημέρι και ίσως είναι κάπως βαρύ για πρώτο ποστ ενός μπλογκ που ούτε ξέρω να το χειρίζομαι και το μέλλον του αβέβαιο και σκοτεινό ειναι.Έρχεται όμως επειδη είναι ώρα και κατάσταση που κανείς φίλος δεν είναι αρκετα ΚΟΝΤΑ για να τα πεις...ή βαριούνται να τα ακούσουν ή ξερω γω...χιλια δυο.Όμως είχα την ανάγκη να βγουν απο μέσα μου έστω και έτσι.Λογικά και όπως το χω το πράγμα στο μυαλό μου τα υπόλοιπα ποστ δεν θα είναι έτσι σε μεγάλο βαθμο.Δηλαδη θα ξεσπάω μεν εδώ μέσα τα ξεσπάσματα της διπολικής μου διαταραχής (δεν νομίζω ότι υπάγεται στη γενικευμένη γυναικεία υστερία ή δεν θέλω να το νομίζω) αλλά με μέτρο και το μπλογκ θα έχει και άλλα ποικιλα ενδιαφέροντα (για ποιους δεν ξερω...).
Και τώρα φευγω βιαστικα γιατί είμαι καλεσμένη για φαγητό στου κολλητου (ένεκα που λείπει η μανα μου).Λεπτομέρειες για το προφίλ της γράφουσας θα συμπληρώσω την επόμενη πιο βολική στιγμή και επίσης ζητώ την επιείκια σας και καθώς περνάει ο καιρος (που λένε πως γιατρεύει όλες τις πληγες) και μαθαίνω και εγώ από αυτα τα κόλπα τα ιντερνετικα,δεσμεύομαι να σουλουπώσω λιγάκι,όσο μου επιτρέπει η περιορισμένη μου αντίληψη,το μπλόγκ τούτο.
Υ.Γ.:πολλά ίσως σε αυτο το ποστ ε...εκφράζει την αβεβαιότητα της συντάκτριας ( τι μαλακία να αναφέρεται κανείς στον εαυτό του στο τρίτο πρόσωπο!)
Υ.Γ.2:Πρίν λίγο κατέληξα στο συμπέρασμα ότι ίσως άν έφευγα για λίγο διακοπές κάπου ηρεμούσα και ξεχνιόμουν λιγο.
I got a stone where my heart should be and nothing I do will make you love me...
Λοιπόν δεν είμαστε και εχθροι.Διατηρούμε μια επαφή.Γίνονται αυτα.Θα μου περάσει,μην ανησυχείτε για εμενα.Ο τριτος κόσμος λιμοκτονεί,μην ασχολείστε με τις αριστοκρατικές μελαγχολίες μου.Καλά ειμαι.
Άλλωστε δεν μπορώ να σου επιρρίψω καμία ευθύνη και η αλήθεια είναι πως μπήκα σε αυτην την ιστορία με κάθε επίγνωση.Δεν ήμουν αφελής ίσως μπορείς να με πεις απελπισμένη...δεν θα το αρνηθω.Η μοναξιά μπορεί να καταθρυμματίσει την ανθρώπινη αξιοπρέπεια.Δεν μπορώ να σε κατηγορήσω για τίποτα γιατί τίποτα δε μου είχες υποσχεθεί.Είσαι εντάξει.Απλά θέλησα εγώ να αρπάξω ακόμα και αυτήν την πιο μικρή ευκαιρία να είμαι μαζί σου με όποιον δυνατο τροπο.Και δεν μετανιώνω για τίποτα. Πέρασα όμορφα.Και δεν εννοώ μόνο το σεξ (δεν ηταν τοσο σπουδαιο ετσι κι αλλιώς και απο οτι καταλαβα ουτε εσενα σου αρεσε),γιατί αυτό ίσως είναι το λιγότερο,εννοώ εσένα με όλες τις πλευρές που έχεις.Εσένα και την απίστευτη περσόνα σου.Δεν ήθελα να περασει ο κλεμμενος μου χρονος μαζί σου.Δεν ξέρω αν θα ήθελες να με ξαναδεις.Ίσως και να σε απογοήτευσαν πολλά πάνω μου αλλά και διαφορετικά να ήταν πάλι δεν τραβάει το νταραβέρι μεταξύ μας για μια μακριά λίστα λόγων.Δεν είμαι και ο τύπος σου για αυτο το θεμα ισως...
Το μόνο λοιπόν που μένει να κάνω μέχρι να περάσει αυτό το ανόητο ξεμυάλισμα ειναι sleep with my hands across my chest and dream of you with someone else...
Και η φιλία σου μου αρκει αν και δε θα μπορουσα να έχω την απαίτηση ή την αυταπάτη οτι θα βάλεις ποτέ εμένα στο ίδιο βαθρο με τους φίλους σου(παρόλο που θεωρώ οτί μπορουμε να επικοινωνήσουμε και να συνυπάρξουμε αρμονικα σε επίπεδο φιλίας).Τέλοσπάντων.Θα περάσει...Ίσως υπερβάλλω βεβαια και σε απομυθοποιήσω κάποτε δεν ξέρω δεν ξέρω...δεν ξέρω και πολλα...
We shall overcome...
Το πόστ αυτό έρχεται μια ώρα πρωινή προς το μεσημέρι και ίσως είναι κάπως βαρύ για πρώτο ποστ ενός μπλογκ που ούτε ξέρω να το χειρίζομαι και το μέλλον του αβέβαιο και σκοτεινό ειναι.Έρχεται όμως επειδη είναι ώρα και κατάσταση που κανείς φίλος δεν είναι αρκετα ΚΟΝΤΑ για να τα πεις...ή βαριούνται να τα ακούσουν ή ξερω γω...χιλια δυο.Όμως είχα την ανάγκη να βγουν απο μέσα μου έστω και έτσι.Λογικά και όπως το χω το πράγμα στο μυαλό μου τα υπόλοιπα ποστ δεν θα είναι έτσι σε μεγάλο βαθμο.Δηλαδη θα ξεσπάω μεν εδώ μέσα τα ξεσπάσματα της διπολικής μου διαταραχής (δεν νομίζω ότι υπάγεται στη γενικευμένη γυναικεία υστερία ή δεν θέλω να το νομίζω) αλλά με μέτρο και το μπλογκ θα έχει και άλλα ποικιλα ενδιαφέροντα (για ποιους δεν ξερω...).
Και τώρα φευγω βιαστικα γιατί είμαι καλεσμένη για φαγητό στου κολλητου (ένεκα που λείπει η μανα μου).Λεπτομέρειες για το προφίλ της γράφουσας θα συμπληρώσω την επόμενη πιο βολική στιγμή και επίσης ζητώ την επιείκια σας και καθώς περνάει ο καιρος (που λένε πως γιατρεύει όλες τις πληγες) και μαθαίνω και εγώ από αυτα τα κόλπα τα ιντερνετικα,δεσμεύομαι να σουλουπώσω λιγάκι,όσο μου επιτρέπει η περιορισμένη μου αντίληψη,το μπλόγκ τούτο.
Υ.Γ.:πολλά ίσως σε αυτο το ποστ ε...εκφράζει την αβεβαιότητα της συντάκτριας ( τι μαλακία να αναφέρεται κανείς στον εαυτό του στο τρίτο πρόσωπο!)
Υ.Γ.2:Πρίν λίγο κατέληξα στο συμπέρασμα ότι ίσως άν έφευγα για λίγο διακοπές κάπου ηρεμούσα και ξεχνιόμουν λιγο.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
