Ο πατέρας μου για τις ανθρώπινες σχέσεις έχει πεί ότι είναι σχέσεις νταβατζή-πουτάνας όλες τους σε κάποιο επίπεδο.Άν εκτιμάμε αυτούς που μας αγαπάνε και μας φέρονται καλά γιατί πολλές φορές ούτε αυτό το κάνουμε τους φτύνουμε και "σκαλώνουμε" στους άλλους (που τους αγαπάμε εμείς) και μας φτύνουνε αυτοί διαιωνίζοντας έναν φαύλο κύκλο.Αλλά σε αυτά τα θέματα μερικές φορές ο συμβιβασμός είναι υποκρισία.Τι μπορεί να πει κανεις...Η κλισέ ερώτηση διατυπώνετε κυρίως από χαζοβιόλες ξανθές έφηβες κάθε ηλικίας ως εξής:
Γιατί ποτέ δε θέλουμε αυτούς που μας θέλουν ή κυνηγάμε αυτούς που δε μας θέλουν; (ή με κάποιον άλλον κλαψιάρικο τρόπο).Βέβαια δεν μπορώ να αρνηθώ ότι εμπεριέχονται δόσεις πικρής αλήθειας της ζωής εκεί μέσα (τι ξέρω εγώ θα με πεις.σωστό και αυτό και δεκτο.)
Και για να μην παρεξηγηθώ δεν εννοώ μόνο διαφυλικές ή όποιες ερωτικές σχέσεις.Ακόμα και στις φιλίες έχω δει να λειτουργεί το συγκεκριμένο σχήμα πολλές φορές.Άν όχι φιλίες ας το θέσω καλύτερα στις παρέες,στις συναναστροφές.
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
1 σχόλιο:
Εντάξει, όχι κι όλες... Ας μην προσπαθούμε να δούμε σχηματικά τις ανθρώπινες σχέσεις, κι ας προσπαθήσουμε καλύτερα να αναγνωρίζουμε τους ανθρώπους γι' αυτό που είναι, ατομικά.
(Τα λέω να τ' ακούω κι εγώ...)
Δημοσίευση σχολίου