Nέα γυναίκα,μόνη...νύχτα,στο δρόμο!!!!(@#%$#&^$%*Θ%#)

Εναλλακτικοί τίτλοι:
Fear of The dark
Alone in the dark
Alone and Foresaken
Χτες μεσάνυχτα και κάτι ανηφόρισα...
Φόβος και Παράνοια δίπλα στη Γράνα
I walk a lonely road
Aπό την πόρτα σου περνώ και τηγανίζεις ψάρια και μου πετάς έναν κεφτέ και σου λέω όχι ευχαριστώ δεν καπνίζω (κλόπιραϊτ this one not mine)
Ο δρόμος της απώλειας και άλλα τέτοια σαχλά που είχα σκεφτεί αλλά (ω! τι πρωτότυπο ξέχασα)





Ας υποθέσουμε ότι εγώ και εσύ γνωριζόμαστε από την πρώτη δημοτικού.Είμαστε μαζί τόσα χρόνια στην ίδια τάξη και τα τελευταία χρόνια ανήκουμε και στην ίδια παρέα.Δεν είμαστε κολλητοί αλλά κάνουμε παρέα και έχουμε μια πάρα πολύ φιλική σχέση για να μην πω είμαστε φίλοι.Και πως όπως δείχνει η συμπεριφορά σου και συμφωνα με μισόλογα δικά σου και άλλων παίζει το ενδεχόμενο να με γούσταρες ή να με γουστάρεις (ή ίσως απλά σου βγαίνει από την αγαμία της ηλικίας-- και σε έχω ανεχτεί πολλές φορές όταν πίνεις και αποκτάω ένα σιαμαίο υπερκινητικό χόμπιτ να τρίβεται πάνω μου).Έστω λοιπόν ότι τα υποθέσαμε όλα αυτά ας φανταστούμε και το εξής σκηνικό.

Εγώ (18 ετών) λόγω μιας πολύ περίπλοκης συγκυρίας (που είναι δύσκολο να διατυπώσω όσο και χρονοβώρο να κάτσω να γράψω) να βρίσκομαι μίαμιση η ώρα τη νύχτα (01:30) πεζή και να κατευθύνομαι σε ένα αγροτικό σκηνικό από τη θάλασσα προς το χωριό,το οποίο απέχει δύο χιλιόμετρα (2 km) αραιοκατοικημένης περιοχής (κυρίως με εξοχικά) βράδυ καθημερινής.Είναι νύχτα.Είμαι μόνη και περπατάω μέσα στη νύχτα.Πρέπει από τη θάλασσα όπου βρίσκομαι να περπατήσω στο σκοτάδι 1μιση ακόμα χιλιόμετρο για να φτάσω σπίτι μου.Μόνη μου τη νύχτα.Το κάνω νιανιά για να γίνει κατανοητό.

Εσύ από την άλλη είσαι άνετος και γυρίζεις σπίτι σου ( στη θάλασσα ) καβάλα στο καινούριο σου μηχανάκι,μεταφέροντας κιόλας έναν τρίτο κοινό μας γνωστο/φίλο που μένει εκεί κοντά.Ανεβαίνοντας εγώ σας βλέπω να κατεβαίνετε,μου κορνάρετε μες στο κέφι και προσπερνάτε αμέριμνοι."Θα πηγαίνουν για ποτάκι"σκέφτομαι εγώ.Και συνεχίζω το οδοιπορικό μου.Έλα όμως που σε διάστημα δύο λεπτών ξαναγυρίζεις σόλο αυτή τη φορά και μου εξηγείς πως πήγες τον άλλον σπιτι του και πας και εσυ με τη σειρα σου τώρα.Δηλαδή σταματάς,μου πιάνεις την κουβέντα,μου λές τα δικά σου,μου εύχεσαι και για τα γενέθλιά μου (στα οποία φυσικά δεν ήρθες την επόμενη μέρα),με ρωτάς "Πάς πάνω;""Ναι." σου λέω εγώ.Και μου απαντάς "Α,οκ.Πάω και εγώ.Άντε καληνύχτα".


Ας πάρω όμως τα πράγματα από την αρχή.Όταν ξεκίνησα να κάνω αυτή τη διαδρομή προς τα πάνω δεν ένιωθα καθόλου φόβο.Γιατί είναι μια διαδρομή πολύ γνώριμη.Την έχω κάνει άπειρες φορές στη ζωή μου με πολλούς τρόπους.Και αυτόν τον καιρό λόγω καλοκαιριού την κάνω καθημερινά και 2 και 3 φορές με τα πόδια,με το ποδήλατο,με αμάξι,με ελικόπτερο με ό τι θες τελοσπάντων.Είναι σαν να βγαίνω από το σπίτι στο διπλανό περίπτερο.Τίποτα το ξένο.Όμως η νύχτα είναι πολύ ύπουλο πράγμα.Λόγω ησυχίας και έλλειψης παρέας από το μυαλό περνάνε όλα τα αρρωστημένα που έχεις ακούσει για μόνα κορίτσια μες στην ερημιά."Λάθος που φορεσα την ξώβυζη μπλούζα σήμερα..."

Στην αρχή λοιπόν δε σκεφτόμουν και τόσο πολύ κακά πράγματα.Είχα αρχίσει σε κάποιο σημείο βέβαια να κουράζομαι,να με πονάνε τα πόδια μου (λόγω ακατάλληλου για περπάτημα παπουτσιού),τα πλευράκια μου (10 μικροί Μήτσοι-Μήστη style),να νυστάζω και άλλα τέτοια.Συνήθως δε με κουράζει η διαδρομή κυρίως επειδή αν είναι να την περπατήσω θα έχω παρέα.Αλλά αυτή τη φορά είχα και μια ολόκληρη γεμάτη μέρα πίσω μου.Είχα ετοιμάσει μια λεπτομερή περιγραφή των συναισθηματικών μεταπτώσεων που πέρασα εκείνη τη νύχτα αλλά πέρασε ο καιρός και ξέχασα τη σειρά,την ένταση και την ιδιαίτερη υφή του καθενός.και τα εκάστοτε ερεθίσματα που τα προκαλούσαν (και για αυτά σκόπευα να είναι το πόστ αλλά η αρχή με πήγε αλλού).

Αυτό όμως που θυμάμαι πολυ καλα είναι ότι κάθε φορά που άκουγα τον ήχο κάποιου οχήματος να πλησιάζει και να κόβει ταχύτητα (αναγκαστικά επειδή υπάρχουν σαμαράκια) με πήγαινε λίγο τρεις και μία αλλά δεν το λέμε.Από την άλλη ήταν κάπως παρήγορο το γεγονός ότι που και που πέρναγε και κανα αμάξι.Το πρώτο αμάξι που συνάντησα είχε μέσα μια αγοροπαρέα και αυτά μες στο κέφι το τρελό και ο οδηγός γύρισε και με κοίταξε...όχι με ύποπτο βλέμμα,μάλλον λύπηση είχε το βλέμμα του.Ενας άλλος ηλικιωμένος σταμάτησε εκεί που περπατούσα και κάτι μου είπε που δεν το κατάλαβα.Ήθελε να μπω στο αμάξι του.Ίσως και να ήταν καλές οι προθέσεις του δεν ξέρω.Εγώ πάντως ούτε του μίλησα ούτε γύρισα να τον κοιτάξω ούτε καν σταμάτησα να περπατάω.Και ξαναμουρμούρισε κάτι μάλλον ενοχλημένος από την αγένειά (!) μου -- καλά σε εκείνη τη φάση πρέπει να είχα μια εντελώς παρανοϊκά τρομαγμένη έκφραση.Επίσης δύο τυπάδες που μιλούσαν και γελούσαν δυνατά πάνω σε μια μηχανή με πλησίασαν (απειλητικά) αλλά ευτυχως ήταν απορροφημένοι μεταξύ τους ίσως δεν με πρόσεξαν καν μεσα στα σκοτάδια.

Τέλοσπάντων από την άλλη όμως οι σκέψεις και τα συναισθήματα ήταν αρκετά ανάμεικτα.Παράδειγμα:O κόσμος καιγόταν και εγώ πάλι σκεφτόμουν το σκάλωμα μου,με διάφορους τρόπους,πώς θα κατάφερνα εμάς κοντά να φέρω (που λέει και το άσμα).Άσχετο εντελώς.Από κει να καταλάβεις κόλλημα.Επίσης πέρα από όλα αυτά ένα κομμάτι μου δεν ήθελε να επιστρέψει σε ένα σπίτι όπου έμελλε να γίνει σκοτωμός (που τελικά δεν έγινε άμεσα) και γενικά σέ ένα κλειστό αρνητικό κλιμα.

Επίσης για να είμαι και λίγο λογική το παιδί δεν είχε καμιά υποχρέωση να με μεταφέρει όυτε φυσικά του το ζήτησα αλλά δεν ξέρω γιατί μου φαίνεται τόσο φυσικό εγώ στη θέση του να κάνω κάτι τέτοιο χωρίς πολυ σκέψη δεδομένης και της γνωριμίας μας.Επίσης σκέφτηκα ότι γενικά το συγκεκριμένο αποκτά πολλές φορές συμπεριφορά αμυντικη/επιθετική απέναντί μου επειδή κάνω ότι δεν καταλαβαίνω και δεν του κάθομαι αλλα μετά είπα στον εαυτό μου μεγάλη ιδέα έχεις μωρή μπαζόλα/μπριζόλα και απέρριψα και την εκδοχή αυτή.

Το αποκορύφωμα ήταν την επόμενη μέρα όταν συνάντησα το άλλο παιδί που πήγε κάτω με το μηχανάκι του- προφανώς δεν ήταν η ευθύνη του να μεταφέρεις κάποιον αυτό που τον εμπόδιζε να με πάρει- και εκτυλίχθηκε ο ακόλουθος διάλογος.

"Tι έγινε; Σε πήγε χτές πάνω ο (ας τον πούμε Σέργιο) Σέργιος τελικά;"
"Όχι." (με ένα συγκρατημένο γελάκι και χωρίς παραπέρα σχόλια)
"ΤΟ! μαλακα!!" (με τρανταχτά γέλια).

Εκεί ομολογώ ένιωσα μια δικάιωση του σκεπτικού μου.Πάντως τώρα (και τότε) σκέφτομαι big deal αλλά δεν μπορώ να αρνηθώ το ενδεχόμενο να μου επιτίθονταν,να με λήστευαν,να με βίαζαν,να με ξυλοκοπούσαν,να με σκότωναν,να με διαμέλιζαν και να με πεταγαν στη γράνα (α λα Πολύδωρας).Και τότε τι θα σκεφτόταν ο φίλος μου;Aν και είμαι σίγουρη ότι πάλι δε θα του πέρναγε από το μυαλό ότι θα μπορούσε να με είχε βοηθήσει.Όχι ότι σε κάποια τέτοια περίπτωση θα έπρεπε να κατηγορηθεί αυτός ο δύσμοιρος αλλά εγώ που γυρνάω μονάχη τη νύχτα στις ερημιές (αλλά είπαμε δαιδαλώδεις συσχετισμοί και περίπλοκες συγκυρίες με οδήγησαν εκεί.)